တေစၦ
ကြၽန္မတေစၦေတြကို ေၾကာက္ရြံ႕ေလ့မရွိပါ။ ထိုအတူ ခ်စ္ခင္ျခင္းလည္းမရွိပါ။ သို႔ရာတြင္ တေစၦတစ္ေကာင္ႏွင့္ေတာ့ ကြၽန္မဘ၀အစိတ္ အပိုင္းအေတာ္မ်ားမ်ားကို ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည္။
ညဖက္မက္တတ္ေသာ အိပ္မက္မ်ားထဲတြင္ ကြၽန္မအေနာက္မွ တေစၦတစ္ေကာင္၏ အရိပ္သည္ ေဒါသမာန္အျပည့္ျဖင့္ လိုက္ပါလာ ေလ့ရွိသည္။ ကြၽန္မ ကမူးရွဴးထိုးေျပးလႊားရင္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ေရေတြတေ၀ါေ၀ါ ထိုးစိုက္ဆင္းေနသည့္ ေရတံခြန္ႀကီး တစ္ခုထဲ လြင့္က်သြားသည္။ ဒါမွမဟုတ္ နက္ရႈိင္းသည့္ ေခ်ာက္နက္ႀကီးတစ္ခုထဲသို႔ ကြၽန္မျပဳတ္က်သြားသည္။ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ ပဲျဖစ္ ျဖစ္ ကြၽန္မ၏ အိပ္မက္အဆံုးသတ္တိုင္းသည္ မလွပတတ္။ ကြၽန္မသည္ အိပ္မက္ကေန ေခ်ာက္ခ်ားစြာ အႀကိမ္ႀကိမ္လန္႔ႏိုးရင္း ေမာပန္း ေနခဲ့သည္။
ကြၽန္မေနာက္မွ ထိုတေစၦတစ္ေကာင္ လိုက္ပါလာတတ္ခဲ့သည္မွာ သိပ္မၾကာေသး။ ကြၽန္မခ်စ္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်ိန္မွာ စတင္ သည္ဟု ဆိုရမည္။ ကြၽန္မသည္ အသိုက္ပ်က္မိသားစုဘ၀မွာ ေနထိုင္ရင္း ခ်စ္သူႏွင့္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ကြၽန္မတို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ ၾကသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္ မိသားစုဘ၀တစ္ခုကို ေစာစီးစြာ တည္ေထာင္ခဲ့ရသျဖင့္ ကြၽန္မ ဘယ္ေသာခါမွ ေနာင္တရမိမည္ မဟုတ္။ ထိုအစား က်န္ရစ္ခဲ့ ေသာ အသိုက္ပ်က္မိသားစုဘ၀ကိုသာ ကြၽန္မစိတ္မွာ စြန္းကြက္နာက်င္ခဲ့ရသည္။
ကြၽန္မမိဘေတြက အိမ္ေထာင္ေရးကံမေကာင္းခဲ့ၾက။ မိဘေတြ၏ စီးပြားေရးအဆင္မေျပရာမွ အတၱေတြၿပိဳင္လာၾကၿပီး ရုန္းရင္း ဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဖရိုဖရဲညေတြ ငယ္စဥ္က ကြၽန္မဘ၀မွာ အမ်ားႀကီးႀကံဳခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မအသက္ရွစ္ႏွစ္ခြဲတြင္ ကြၽန္မတို႕ မိသားစုၿပိဳကြဲသြားသည္။ အေမက ညီမေလးကိုေခၚျပီး ကြၽန္မတို႔ႏွင့္ေ၀းရာကို အၿပီးတိုင္ ထြက္ခြါသြားသည္…။ အစ္မၾကီးက အဘိုးအဘြားမ်ား၏ ေမတၱာရိပ္ေအာက္မွာ လိုေလးေသးမရွိ သြားေရာက္ေနထုိင္ခဲ့သည္။
က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ကြၽန္မတုိ႔ သားအဖသံုးေယာက္သည္ ဆင္းရဲျခင္းဒုကၡေပါင္းစံုကို ခါးစည္းခံရသည္။ ကြၽန္မသည္ ရွိတာေလးႏွင့္ စားေသာက္ၿပီး အတန္းပညာေရးကို အားသြန္ႀကိဳးပမ္းရသည္။ ကြၽန္မအစ္ကိုကေတာ့ ေက်ာင္းမ်ား ပ်က္ကြက္ၿပီး ၉တန္းမွာပင္ ေက်ာင္းထြက္သြား ၏။ ဟိုတုန္းက ကြၽန္မအေဖသည္ မေအာင္ျမင္ေသးေသာ စာေရးဆရာ။ပတ္၀န္းက်င္က အေဖ့ကို အထင္မႀကီး။ ေမာင္ႏွမတစ္ခ်ိဳ႕က အေဖ့အလုပ္ အကိုင္ကို ထုတ္ေျပာဖို႔ ၀န္ေလးခဲ့ၾကသည္။ အေဖ့အႏုပညာကို မိသားစုေဆြမ်ိဳးၾကားတြင္ အနီးကပ္ဆံုး ယုံၾကည္စြာ အားေပးခဲ့သူမွာ ကြၽန္မ တစ္ေယာက္သာ…။ ထိုအေျခအေနၾကားမွ အေဖသည္ ေအာင္ျမင္ေသာ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာေသာအခါ ကြၽန္မတို႔မွာ ထံုးစံအတိုင္း ေငြရႊင္လာသည္။ အစပိုင္းေတာ့ အေဖက ကြၽန္မကို ဘဏ္စာအုပ္အပ္သည္။ ဒါကို ကြၽန္မအစ္ကိုက မေက်နပ္။ တကယ္တမ္းလည္း ကြၽန္မသည္ ေငြကို အသုံးအစြဲ မတတ္။ အလကားသံုးျဖဳန္းမိတာက မ်ားသည္။ ေငြရွိေတာ့ အစ္ကိုကလည္း ေသာက္စားမူးယစ္ရန္ျဖစ္တတ္လာသည္။အေဖကလည္း ၂၅ႏွစ္ေက်ာ္ အဆင္းရဲခံဘ၀ကို ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ သားသမီးႏွစ္ဦးမ်က္ႏွာကို မေထာက္ရႈ။ ကေလးသံုးေယာက္အေမ တစ္ခုလပ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ ေနာက္အိမ္ ေထာင္ကို လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းျဖင့္ ခပ္လြယ္လြယ္ထူေထာင္လိုက္ၾကသည္။ စာခ်ဳပ္ေပၚက ခ်စ္ျခင္းကို မယုံၾကည္ေတာ့ဟု ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ဆိုေသးသည္။
မိသားစု၀င္ေငြေတြ တက္ရိပ္ျပေသာ္လည္း ထိုေငြမ်ားက အေဖ့ေနာက္အိမ္ေထာင္မွ လူတစ္သိုက္အေပၚ အလြယ္တကူ ယိုစီး သြားသည္။ ကြၽန္မထံမွ ဘဏ္စာအုပ္ႏွင့္အတူ ဖခင္ေမတၱာတခ်ိဳ႕ကိုပါ အေဖျပန္သိမ္းသြားသလားမေျပာတတ္။ထိန္းထားသည ့္ၾကား မွပင္ အေဖ့ကို ကြၽန္မ မခ်ိတင္ကဲေ၀ဖန္ေရးဆိုမိသည္။ အဲသည့္ေန႔က ကြၽန္မပါးရိုက္..ခံ..လိုက္ရ..၏….။ အေမႏွင့္လမ္းခြဲၿပီး ကတည္းက သည္ေလာက္ထိ နာက်င္ေအာင္ အေဖ မျပဳမူဖူး….။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္မခ်စ္သူႏွင့္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ကြၽန္မတို႔ လက္ထပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ေယာကၡမေတြက ကြၽန္မတို႔ေနဖို႔ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းစီစဥ္ ေပးသည္ ။ကြၽန္မက မိဘႏွင့္ေ၀းရာတြင္ ရက္ရွည္လမ်ားခြဲအိပ္ဖူးသူမဟုတ္သျဖင့္ သန္းေခါင္ခ်ိန္တိုင္း အိမ္လြမ္းကာ ေအာ္ငိုမိ တတ္ ္သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ တေစၦတစ္ေကာင္က ဘြားခနဲ ကြၽန္မကို အစျပဳေျခာက္လွန္႕ေလေတာ့၏။ ညတိုင္းလိုလို အိမ္ေဟာင္းေလးမွ ရနံမ်ိဳးစံု၊ အသံမ်ိဳးစံုကို ကြၽန္မရွဴရိႈက္ ရရွိေနမိသည္။ အ၀တ္ေဟာင္းစတစ္ခ်ိဳ႕၏ ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႔။ ေအာ္ဟစ္ဆဲေရးသံမ်ား။ ဒုတ္တပ်က္ ဓါး တစ္ပ်က္ႀကိမ္းေမာင္းသံမ်ား ။ အေဖဟု ျမည္တမ္းခြင့္မသာေတာ့သည့္ ၅၂၈ေမတၱာမ်ား။ သၾကၤန္တြင္းတစ္လလုံး ေန႔ညမျပတ္မူးရူးေန သည့္ အစ္ကိုႏွင့္ ေနာက္မိန္းမအိမ္တြင္ ပါရမီျဖည့္ေပး ေနေသာဖခင္။ လုံျခံဳမႈမရွိေသာအိမ္ေလးမွာ ကြၽန္မတစ္ေယာက္တည္း။ မျမင္ႏိုင္ ေသာ တေစၦတစ္ေကာင္က ညေရာက္တိုင္း ကြၽန္မေနာက္မွ တရၾကမ္း လိုက္ပါေနခဲ့သည္။ အတိတ္တေစၦ။
လေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္သည္ထိ တိုက္ခန္းသစ္ေလးမွာ ေနသားက်လာေအာင္ ကြၽန္မအေတာ္ကေလး ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္…။ အိမ္ေထာင္ သက္၂ ႏွစ္နီးပါးရွိခ်ိန္တိုင္ ကြၽန္မရံုးသို႔ အေဖ့အလာကို ေမွ်ာ္ေနမိခဲ့သည္….။ အိမ္ေဟာင္းေလးဆီမွ ဖရိုဖရဲမိသားစုကို လြမ္းသည့္စိတ္အား အလုပ္ထဲ အတင္းဇြတ္မွိတ္ၿမိဳသိပ္ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ရသည္က အႀကိမ္ႀကိမ္…..။
ခုေတာ့ ကြၽန္မမွာ အေဖ့ကိုလည္း မေမွ်ာ္မိေတာ့တာပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ….။ လြမ္းစိတ္ကိုလည္း မေမြးျမဴေတာ့။ ညဖက္တိုင္းလည္း အတိတ္ဆီ ျပန္လည္တမ္းတမေနႏိုင္ေအာင္ ကြၽန္မစိတ္တို႔ကို မာေက်ာပစ္လိုက္ခဲ့သည္။ တေစၦတစ္ေကာင္၏ ေျခာက္လွန္႕မႈမ်ားကို ကြၽန္မရဲ၀င့္စြာ ေက်ာခိုင္းထား လိုက္ၿပီ။ ဆိုးရြားလြန္းေသာ အတိတ္ကို တြန္းလွန္ဖို႔ ကြၽန္မအားအင္ေတြ ေမြးျမဴရေတာ့မည္။ မၾကာခင္မွာ ကြၽန္မတို႔ဘ၀ထဲ ရင္ေသြးေလးတစ္ဦး ေရာက္ရွိလာေတာ့မည္မဟုတ္လား…..။ ကြၽန္မရင္ေသြးေလးအတြက္ ကြၽန္မေသြးေၾကာင္ ေနလို႔ မျဖစ္..။ ကြၽန္မအေပၚ ေျခာက္လွန္႔ခဲ့သည့္ တေစၦ တစ္ေကာင္လို အတိတ္အရိပ္ဆိုးမ်ားကို ကြၽန္မရင္ေသြးေလးအေပၚ မက်ေရာက္ေစရ။ ကြၽန္မ မရရွိခဲ့ေသာ မိသားစုဘ၀တစ္ခုကို ကြၽန္မ ရင္ေသြး ေလးထံ ေပးခ်င္သည္..။ ရင္ေသြးေလးေရာက္ရွိမလာခင္ ကြၽန္မရင္ထဲမွ တေစၦတစ္ေကာင္ကို ကြၽန္မအခ်ိန္မွီ သတ္ျဖတ္ပစ္လိုက္ႏိုင္မည္ဟု ကြၽန္မ ယံုၾကည္သည္။
ခိုင္မာလင္း(သန္လ်င္)
အခုအေၾကာင္းအရာေလးကိုေရးသားဖို႔က်မအတြက္မ်က္ရည္ေတြအၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာက်ခဲ့ရဖူးတယ္။ ဆရာဦး၀င္းျငိမ္းရဲ႕ႏွစ္ေၾကာင္းေရးတစ္ေၾကာင္းျခစ္လို႕ဆိုရမလားပါပဲ.။အခါခါျခစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆာနာဂ်ီစာအုပ္တိုက္ပိုင္ရွင္ကိုသုတက က်မဆီက ပတၱျမားFM အတြက္ေတာင္းထားတာတစ္လေလာက္ၾကာခဲ့ျပီ။ က်မရဲခံစားခ်က္ ယုံၾကည္ခ်က္ေလးတစ္ခုကိုေတာင္းထားေလေတာ့ သူမ်ားနဲ႔ မတူတာေလးေပးခ်င္လို႕ ေရးခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အထုတ္ကိုယ္ဖြင္ေဖါက္တာေပါ့ေလ။ ကိုသုတတို႔ဘက္ကေတာ့စာမူရျပီးတစ္လအၾကာမွာ ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ FMကလူၾကီးမင္းမ်ားကအသံသြင္းဖို႕အဆင္ေျပပါျပီတဲ့။ ဒါနဲ႕ က်မနဲ႔အတူစာေရးဆရာ ဆရာရဲသွ်မ္းလည္းပါေသးရဲ႕ ။ အဲ့ဒီေန႕က 18.10.2011ေန႕ပါ။ ေန႕လည္ႏွစ္နာရီမွာအသံသြင္းခဲ့ပါတယ္။ ထုတ္လြင္ျဖစ္မယ့္ေန႕ကိုေတာ့လူၾကီးမင္းမ်ားက
မေမးတဲ့အတြက္ဘာမွမေျဖလိုက္ၾကပါဘူး။ ျပန္နားေထာင္ဖို႕လည္းမအားတာေၾကာင့္ပါ။ အခုက်မအထုတ္ေဖာက္လိုက္ပါျပီလူၾကီးမင္းမ်ားယုံၾကည္သလို လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။